Zdradzający rękę wprawnego architekta eklektyczny dwór z lat 1899–1901, wzniesiony dla Grobickich. Parterowy, wysoko podpiwniczony, nakryty dachami dwuspadowymi, z piętrową częścią środkową z obu stron zryzalitowaną i zwieńczoną trójkątnymi frontonami. Wejście z półkolistym nadświetlem flankowane filarami niosącymi wazy, a ponad wejściem półkolisty naczółek. Okna w dekoracyjnych obramieniach. Naroża boniowane. Autorem wilkowskiego dworu jest projektant licznych warszawskich kamienic i domów, autor rozbudowy dworu w Przysusze i pięknej willi w Zatroczu pod Wilnem architekt Józef Huss (1846–1904).
W XVI i XVII wieku własność Wilkowskich względnie Wilskich. W 1618 roku dziedzicem i jednocześnie proboszczem wilkowskim był ks. Krzysztof Ciborowicz Wilski. W 1832 roku dobra Wilków za 200 000 zł nabył Jakub Kubicki (1758–1833), wybitny architekt ostatnich lat I Rzeczpospolitej, Księstwa Warszawskiego i Królestwa Polskiego, autor m.in. pałaców w Sterdyni, Młochowie, Radziejowicach, tamtejszego neogotyckiego Zameczku, warszawskich rogatek, Belwederu, świątyni Sybilli w belwederskim ogrodzie, ujeżdżalni w Ogrodzie Saskim i licznych budynków w Parku Łazienkowskim. Był też autorem architektury okazjonalnej, m.in. bram triumfalnych. W 1787 roku wysłany został do Kaniowa, w celu poczynienia przygotowań do spotkania Stanisława Augusta z carycą Katarzyną. W ciągu dwóch miesięcy wybudował drewniany pałac, uporządkował miasto, a w dniu spotkania urządził „fajerwerk”. Choć wznosił budowle w różnych stylach, największe mistrzostwo osiągnął jako autor gmachów klasycystycznych, często o monumentalnych i surowych formach, inspirowanych twórczością francuskiego architekta Claude’a Nicolasa Ledoux. W XX wieku Wilków należał do Grobickich, w tym w 1909 roku do Aleksandra Grobickiego. W końcu lat dwudziestych właścicielem majątku liczącego 673 hektary był Aleksander Grobicki. Po Grobickich właścicielami Wilkowa byli Zakrzewscy.
Dom i mały park w bardzo dobrym stanie. Obiekt niedostępny, widoczny z większej odległości. Własność prywatna.